Rozwój infrastruktury rowerowej jest jednym ze skutecznych rozwiązań na rzecz poprawy stanu środowiska oraz jakości życia w miastach. Poza pozytywnymi skutkami związanymi z poprawą jakości powietrza, transport rowerowy przynosi również wiele korzyści dla zdrowia ludzi. Według danych UNEP korzyści zdrowotne wynikające z codziennej jazdy rowerem zamiast krótkich podróży samochodem mogą przyczynić się do przedłużenia długości życia o około 3,4 roku, podczas gdy wdychanie zanieczyszczonego powietrza (m.in. z powodu spalin samochodowych) zmniejsza długość życia o 1 do 40 dni. Co więcej, każde 7 km przejechane rowerem pozwala zaoszczędzić emisję 1 kilograma CO₂ do atmosfery w porównaniu z tą samą odległością pokonaną przez samochód.

Obecność miejskiej zieleni przy ciągach komunikacyjnych wydaje się nam już nie tylko pożądana, ale wręcz konieczna. Przykład Nowego Jorku pokazuje, że niej zawsze tak było. W XIX wieku ulice tej północnoamerykańskiej metropolii roiły się od ludzi i pojazdów, ale już niekoniecznie drzew. Kiepskie warunki sanitarne tworzyły korzystne warunki dla rozwijania się epidemii chorób zakaźnych. W latach 70. XIX wieku badania lekarza Stephena Smitha pokazały, w jaki sposób zieleń miejska przyczynić się może do poprawy jakości życia w miastach. Od tego czasu pojawiły się kolejne argumenty na jej korzyść, takie jak łagodzenie zjawiska miejskiej wyspy ciepła (wyższej od otoczenia temperatury, panującej w miastach), czy ochrona klimatu.

Rozwiązania przeciwpowodziowe nie muszą ograniczać się do budowania wysokich wałów - czasem wystarczy skorzystać z pomocy przyrody. Do takiego też wniosku doszło się w stolicy Danii - Kopenhadze po rekordowej ulewie, która w roku 2011 poczyniła straty szacowane na miliard dolarów. W dzielnicy Osterbro powstały swego rodzaju “klimatyczne zaułki”, w których stworzono parki kieszonkowe. Decydując na ten krok uznano, że lepiej jest stawiać na naturalną retencję wody niż pozwalać jej w całości trafiać do studzienek kanalizacyjnych. Korzyści z tych posunięć nie ograniczają się jednak wyłącznie do kwestii ryzyka przeciwpowodziowego. Miejska zieleń urozmaiciła krajobraz, oczyszcza okoliczne powietrze oraz stanowi część nowych przestrzeni odpoczynku dla okolicznych mieszkańców, którzy aktywnie włączyli się w ich współtworzenie.

W dokumencie „Nowe otwarcie. Polska na drodze do zeroemisyjnej gospodarki” zaprezentowano szereg wyzwań, przed którymi stoi Polska – nasz kraj znajduje się na dziś niestety poniżej unijnej średniej, jeśli chodzi np. o udział odnawialnych źródeł energii i jej zużycia w poszczególnych sektorach. Odchodzenie od paliw kopalnych wiązać się będzie z rosnącą elektryfikacją polskiej gospodarki. Trend ten wymagać będzie myślenia zarówno o efektywności energetycznej, jak i inwestowania w odnawialne źródła energii.

Miasta idące z duchem czasu to te, w których przybywa przede wszystkim zielonych terenów. Jeśli są dobrze zaplanowane, pozwalają poprawić jakość powietrza, lepiej gospodarować wodą oraz sprzyjają dobremu samopoczuciu mieszkańców. Kompleksowe projektowanie zieleni to długotrwały proces, którego efekty mogą być odczuwane dopiero po wielu latach, dlatego bardzo ważne jest uwzględnienie w nim przyszłych wyzwań i problemów. W 2015 r. w polskich miastach średnio 20% powierzchni zajmowały tereny zielone* – tworzą je zarówno lasy znajdujące się w obrębie miasta, jak i parki, zieleńce czy tereny zieleni osiedlowej.

Rozwiązanie realizowane jest w praktyce również w innych miastach na całym świecie - różnica polega jednak na kompleksowym i wielowymiarowym podejściu do tematu.
W mieście promowane jest tworzenie czterech różnych typów dachów, symbolicznie podzielonych na kolory:
• niebieskich, których główną funkcją jest retencja wody,
• zielonych, przyczyniających się do ochrony miejskiej bioróżnorodności,
• żółtych, na których wytwarzana jest energia ze źródeł odnawialnych,
• czerwonych, tworzących nowe przestrzenie kontaktów społecznych.
Wspomniany podział już dziś pozwala miastu oszczędzać na kosztach związanych z zarządzaniem wodą opadową, a także zmniejszać emisje gazów cieplarnianych.

Jak wynika z nowego, globalnego badania prawie połowa wszystkich zgonów, będących rezultatem zanieczyszczenia powietrza spowodowanego transportem, jest wynikiem emisji ze spalania oleju napędowego na drogach. Co trzeci powiązany jest z kolei z emisjami z pojazdów używanych poza drogami, a także z żeglugi międzynarodowej.

Zmiany klimatu stanowią główną, przenikającą najróżniejsze dziedziny życia kwestię ekologiczną naszych czasów, wpływającą na dobrostan ludzi i środowiska. Wiążą się ze zmieniającymi się wzorcami pogodowymi, zagrażającymi produkcji żywności, a także z rosnącymi poziomami mórz i oceanów i związanym z nim wzrostem zagrożenia powodziowego. Zmiany tego typu mają charakter bezprecedensowy, wpływający na cały świat. Bez stanowczych działań dostosowanie się do tych zmian stanie się z czasem jeszcze trudniejsze i bardziej kosztowne. Historyczne porozumienie na rzecz walki ze zmianami klimatu, mające na celu pobudzenie działań i inwestycji na rzecz niskowęglowej, odpornej na wyzwania, zrównoważonej przyszłości zostało podpisane przez 195 państw na międzynarodowej konferencji klimatycznej COP21.

Większa część globalnego system energetycznego opiera się dziś na paliwach kopalnych, odpowiadających za 60% emisji odpowiedzialnych za zmiany klimatu gazów cieplarnianych. Pomimo szybkiego tempa innowacji technologicznych oraz redukcji kosztów – trendów, których byliśmy świadkami w ostatnich latach – technologie energetyki odnawialnej oraz efektywności energetycznej wciąż konkurować muszą z bardziej emisyjnymi źródłami energii. UN Environment wspiera postępy w energetyce słonecznej, wiatrowej, geotermalnej czy bioenergii, jak również w magazynowaniu energii, zachęcając do analogicznych działań sektor biznesowy oraz instytucje publiczne.

Prawie każdą i każdego z nas. Tylko co dziesiąty człowiek na świecie oddycha powietrzem, które wedle norm WHO określane jest jako bezpieczne. Zrozumienie skali oraz wpływu zanieczyszczenia powietrza na nasze życie jest pierwszym krokiem do tego, by znów oddychać pełną piersią. 92% ludności świata – zarówno miejskiej, jak i wiejskiej – żyje na obszarach, na których dochodzi do przekroczenia opracowanych przez WHO norm jakości powietrza. 56% miast monitorujących sytuację ma normy zanieczyszczeń przekroczone o 3,5 lub więcej razy w stosunku do zaleceń WHO. 87% śmierci z zanieczyszczenia powietrza atmosferycznego ma miejsce w krajach o niskim lub średnim poziomie dochodu na mieszkańca.